Η κατάληψη της Εύβοιας απο τον Μωάμεθ τον Β΄και ο πριονισμός του κυβερνήτη της Paolo Erizzo(1470)

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ

Γενικώς κυριαρχεί η άποψη ότι οι Οθωμανοί έτρεφαν εμπάθεια εναντίον των ελλήνων αποκλειστικά και ότι μόνον σ’αυτούς διέπραξαν φρικαλεότητες όπως και σε άλλα έθνη πού κατοικούσαν στη μικρά Ασία (Αρμένιοι, Περσομεσοποτάμιοι, Κούρδοι, Άραβες, κλπ.) αλλά ήσαν «ευγενικοί» και αντιμετώπιζαν διαφορετικά τους δυτικοευρωπαίους.

Αυτή η άποψη αποτελεί μύθο! Το παρακάτω γεγονός αποδεικνύει το αντίθετο αλλά και τη διεστραμμένη φύση του ανώμαλου σουλτάνου των οθωμανών Μεχμέτ του Καταστροφέα, το προσωνύμιο πού του απέδωσαν οι ενετοί (Maometo il Devastatore) – και όχι το δουλοπρεπέστατο πού του απέδωσαν οι βυζαντινοί κατακτημένοι «Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής» προσωνύμιο πού κολάκευε το ανθωπόμορφο εκείνο τέρας!

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ NEGROPONTE (ΙΟΥΛΙΟΣ 1470)

Μετά την τέταρτη σταυροφορία η Κωνσταντινούπολη και το βυζαντινό κράτος – το διοικούμενο από την Κωνσταντινούπολη, καθώς οι άλλες μικρότερες αυτοτελείς βυζαντινές αυτοκρατορίες της Νίκαιας και της Τραπεζούντος ήσαν ακόμα ελεύθερες στη Μικρά Ασία – πέφτει στα χέρια των σταυροφόρων φραγκοενετών μαζί με την Ελλάδα στα 1204. Οι ενετοί καταλαμβάνουν και την νήσο Εὔβοια μετά από βραχεία φραγκική (γαλλική) διοίκηση και την ονομάζουν Νεγροπόντη (Negroponte) πού σημαίνει «Μαύρη Γέφυρα» από το χρώμα της ξύλινης γέφυρας πού κατασκεύασαν στη Χαλκίδα η οποία ένωνε το νησί με τη Στερεά Ελλάδα. (Στο Παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία υπάρχει λεπτομερέστατος χάρτης σε τοιχογραφία όπου απεικονίζεται η μεσαιωνική ενετική Εὔβοια με τις ενετικές ονομασίες όλων των χωριών της αλλά και πολλών άλλων πού οι τούρκοι στη συνέχεια όταν την άλωσαν τα εξαφάνισαν από το χάρτη! Για παράδειγμα η αρχαία Αιδηψός ονομαζόταν από τους ενετούς Lipso).

Ο φιλόδοξος Μεχμέτ μετά από 25 χρόνια αφού άλωσε τη Πόλη του έπεφτε λίγη και ονειρεύτηκε άπληστος όπως ήταν να αλώσει τον Νεγροπόντη με τα ξακουστά τείχη του πού σε ασφάλεια, κάλος, άρτια οχυρωματική τεχνική ξεπερνούσαν σε φήμη ακόμα και τα Θεοφύλακτα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Για το σκοπό αυτό και με ύπουλο πρόσχημα ζήτησε να επισκεφθεί τη Χαλκίδα από την ενετική διοίκηση της πόλης και του εδόθη με γραπτή εντολή από τη Βενετία. Οι ενετοί κάτοικοι της Χαλκίδας υποδέχτηκαν τον Μεχμέτ καβάλα στο μαύρο αραβικό άλογό του με προσποιητή «εγκαρδιότητα» αφήνοτάς τον να δεί όλη τη πόλη για να καταλάβει ότι ήταν απόρθητη.

Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκε και ο σουλτάνος. Το κατάλαβε και μετά από αρκετά χρόνια στα 1470 με 300.000 στρατό γενιτσάρων και άλλων άτακτων στιφών (περισσοτέρων σε αριθμό από αυτούς πού διέθεσε στα 1453 για να αλώσει τη Πόλη) βάδισε κατά της Χαλκίδας πολιορκώντας τη πόλη και παρακολουθώντας την από το κάστρο πού έκτισε το λεγόμενο «Καράμπαμπα» (το γνωστό ερείπιο Κάστρο της Χαλκίδας). Κάθε μέρα υφίστατο τη χλεύη και τη κοροϊδία των ενετών από τις πολεμίστρες των τειχών στη κάθε αποτυχημένη προσπάθεια των επιθέσεων των γενιτσάρων, με χαρακτηρισμούς όπως «Κενζίρ», «Γιατί ο μικροσκοπικός σας και λιπόσαρκος σουλτάνος δεν προσέρχεται σε γεύμα στη Πόλη μας να φάει χοιρινό να καρδαμώσει;», «Εδώ δεν υπάρχουν αγοράκια αλλά άντρες για τον ανήθικο σουλτάνο σας!», «Μεχμέτ αδερφή, φάε χοιρινό και άφησε ήσυχα τα αγόρια!» (Memeto checca magna la porchetta e lascia i puttei! – putteo = το αγόρι. Φράση όπως όλες οι άλλες σε ενετική διάλεκτο πού όποιος ξέρει ιταλικά δεν θα καταλάβει καλά! Η διάλεκτος κάθε ιταλικής πόλεως παρουσιάζει ιδιωματισμούς και χροιά πού δεν μοιάζουν με την ιταλική γλώσσα. [3] ).

Όπως ήταν φυσικό ο Μεχμέτ «έβγαλε αφρούς» από τις προσβολές καθώς τις άκουγαν και οι δικοί του στρατιώτες και κάποιους τους αποκεφάλισε με τη κατηγορία ότι «τόλμησαν να γελάσουν» (αμφίβολο εάν το έκαναν διότι όλοι έτρεμαν τα ξεσπάσματα αυτού του «χαμένου κορμιού»). Ο Μεχμέτ κατέλαβε τη Χαλκίδα έκαψε τη γέφυρα του Νεγροπόντη, κατέσφαξε το πληθυσμό της όπου δεν έμεινε ούτε δείγμα ενετού, έδωσε στους στρατιώτες του όλα τα ανήλικα αγοράκια και τις κοπελλίτσες στα χαρέμια των αξιωματικών του, ο ίδιος παρέλαβε τον Πάολο Ερίτσο βάϊλο και κυβερνήτη της Χαλκίδας...και φρόντισε μετά να ξεθεμελιώσει τα τείχη της Χαλκίδας πού έκτοτε έμεινε έρημη, γυμνή από το ένδοξο μεσαιωνικό της παρελθόν δίχως ιστορία μια ευνουχισμένη πολιτεία πού η φυσική της ομορφιά και μόνον αποκατέστησε τη φρικαλεότητα πού υπέστη από τον αλήτη αυτόν σουλτάνο!

Συνοπτικά η Μάχη του Negroponte έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1470 μεταξύ των στόλων της Γαληνοτάτης Δημοκράτιας της Βενετίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Οθωμανοί οδηγούμενοι από τον σουλτάνο «Μεχμέτ τον Β’ τον Φατίχ» (Φατίχ τουρκιστί ο Κατακτητής!) πολιόρκησαν την Χαλκίδα μέχρις ότου κατέφθασαν οι βενετοί σε επικουρία για να ανακουφίσουν τους πολιορκημένους. Όμως στάθηκαν ανήμποροι να σπάσουν το τουρκικό κλειό. Ο ηγέτης της βενετικής επικουρικής δυνάμεως ήταν ο Νικολό Κανάλε γνωστός ως «άνθρωπος των γραμμάτων παρά ως πολεμιστής, ένας μορφωμένος άνθρωπος αναγνώστης βιβλίων άσχετος με το να διευθύνει πολεμικές επιχειρήσεις θαλάσσης». Ο στόλος του αποτελείτο από 53 γαλέρες και 18 μικρότερα πλοία στο ένα πέμπτο του μεγέθους του Οθωμανικού στόλου. Άντεξε τρείς εβδομάδες τη πολιορκία, έχασε το σθένος του και υποχώρησε στη Σαμοθράκη, ζητώντας περισσότερη βοήθεια, αλλά έλαβε μόνον Παπικές συγχωρέσεις. Ο Κανάλε θα μπορούσε να σπάσει τη πολιορκία εάν είχε επιτεθεί στην πλωτή γέφυρα από την οποία εξαρτώνταν οι τούρκοι. Ο άνεμος και η παλίρροια ήσαν ευνοϊκά για τον Κανάλε και οι βενετοί έπλεαν με 15 κόμβους δίπλα από τη πλωτή γέφυρα, όμως έχασε το θάρρος του και υποχώρησε. Πήρε λοιπόν τον υπό ανταρσία πλέον στόλο του πίσω στη Βενετία και η Χαλκίδα παραδόθηκε την επόμενη ημέρα. Ο ενετός αρχηγός της φρουράς της Χαλκίδας, Paolo Erizzo παραδόθηκε αφού έλαβε ένορκη υπόσχεση από τον ίδιο τον Μεχμέτ «ότι θα κρατούσε το κεφάλι του στους ώμους του», όμως οι Οθωμανοί τον πριόνισαν στα δύο από την οσφύ. Ο Κανάλε δικάσθηκε στη Βενετία, υποβλήθηκε σε πρόστιμο, καθαιρέθηκε από το βαθμό του και εξορίσθηκε στο Portogruaro, της ανατολικής Eνετίας.